بِسمِ اللهِ الرَّحمنِ الرَّحیمِ

منّت خدای را عَزَّ و جَلَّ، که طاعتش موجب قربتست و به شکر اندرش مزید نعمت. هر نفسی که فرو می رود مُمِدِّ حیاتست و چون بر می آید مفرّح ذات. پس در هر نفسی دو نعمت موجود، و بر هر نعمت شکری واجب.

از دست و زبان که برآید                                                       کز عهده شکرش به در آید

بنده همان به که ز تقصیر خویش                               عـذر به درگاه خــدای آورد

ورنـه ســزاوار خــداونـدیــش                                     کس نتواند که به جای آورد

باران رحمت بی حسابش همه را رسیده و خوان نعمت بی دریغش همه جا کشیده. پرده ناموس بندگان به گناه فاحش ندرد و وظیفه ی روزی خواران به خطای منکر نبرد.

ای کریمی که از خزانه غیب                                     گبر و ترسـا وظیفه خور داری

دوستان را کجا کنی محروم                                       تو که با دشمن ای نظر داری

فرّاش باد صبا را گفته تا فرش زمرّدین بگسترد و دایه ابر بهاری را فرموده تا بنات نبات در مهد زمین بپرورد. درختان را به خلعت نوروزی، قبای سبز ورق در بر گرفته و اطفال شاخ را به قدوم موسم ربیع، کلاه شکوفه بر سر نهاده. عصاره تاکی به قدرت او شهد فایق شده و تخم خرمایی به تربیتش نخل باسق گشته.

ابر و باد و مه و خورشید و فلک در کارند          تا تو نانی به کف آریّ و به غفلت نخوری

همـه از بـهر تو سرگشـته و فرمان بردار            شـرط انصـاف نباشـد که تو فرمان نبری

در خبرست از سرور کاینات و مفخر موجودات و رحمت عالمیان و صفوت آدمیان و تتمه دور زمان، محمد مصطفی صَلَّی اللهُ عَلیهِ و سَلَّم،

شفیعٌ مطاعٌ نبیٌ کریم                          قسیمٌ جسیمٌ نسیمٌ و سیم

چه غم دیوار امّت را که دارد چون تو پشتیبان       چه باک از موج بحر آن را که باشد نوح کشتیبان

بلغَ العُلی بِکمالِه، کشفَ الدُّجی بِجَمالِه          حَسنتْ جَمیعُ خِصالِه، صلّوا علیه و آله

هر گه که یکی از بندگانِ گنهکارِ پریشان روزگار، دست انابت به امید اجابت به درگاه حقّ جَلَّ و عَلا برآرد، ایزد تعالی در او نظر نکند. بازش بخواند، باز اعراض فرماید. بار دیگرش به تضرّع و زاری بخواند. حق سبحانه و تعالی فرماید:

دعوتش اجابت کردم و حاجتش بر آوردم که از بسیاریِ دعا و زاریِ بنده همی شرم دارم.

کـرم بین و لطف خـداوندگار                                         گنه بنده کرده است و او شرمسار

عاکفان کعبه جلالش به تقصیر عبادت معترف که: ما عبدناکَ حقّ عبادتِک، و واصفان حلیه جمالش به تحیر منسوب که: ما عَرَفناکَ حقّ مَعرِفتِک.

گر کسی وصف او ز من پرسد                          بیدل از بی نشان چه گوید باز

عاشـقان، کشتـگان معشوقند                                     بر نیـایـد ز کشتـگان آواز

یکی از صاحبدلان، سر به جیب مراقبت فرو برده و در بحر مکاشفت مستغرق گشته. آنگه که از این معاملت باز آمد، یکی از یاران به طریق انبساط گفت: از این بوستان که بودی، ما را چه تحفه کرامت کردی؟ گفت:  به خاطر داشتم که چون به درخت گل رسم، دامنی پر کنم هدیه اصحاب را. چون برسیدم بوی گلم چنان مست کرد، که دامنم از دست برفت.

ای مرغ سحر، عشق ز پروانه بیاموز                                         کان سوخته را جان شد و آواز نیامد

این مدعیان در طلبش بی خبرانند                                              کانرا که خبـر شد، خبری باز نیـامد

ای برتر از خیال و قیاس و گمان و وهم                               وز هر چه گفته اند و شنیدیم و خوانده ایم

مجلس تمام گشت و به آخر رسید عمر                                   ما همـچنـان در اوّل وصـف تو مـانـده ایم

برای دریافت صفحات بعدی دیباچه گلستان سعدی بر روی لینک زیر کلیک نمایید:

http://upir.ir/files/golestan.pdf

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: